پدرم در صنعت آلومینیوم فعال بوده و اصلا قبل از انقلاب مسئولیت دولتی نداشته است/به جز کتاب هایم همه وسایلمان در یک وانت جا شد/ رهبر انقلاب به بنده فرمودند کار سختی است، اما می شود
دکتر کامران باقری لنکرانی، وزیر بهداشت دولت نهم و سخنگوی جبهه پایداری انقلاب اسلامی است که طی ماه های اخیر نامه های متعددی از سوی دانشجویان و طلاب و اساتید دانشگاه ها، در دعوت از وی و دکتر جلیلی برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری دوره یازدهم، نوشته شده است.
به گزارش رجانیوز به نقل از صابر نیوز، اخیرا برخی سایت ها و جریان های معلوم الحال سیاسی که اثبات خود را نفی و تخریب رقیب با توسل به نشر اکاذیب می دانند، حملاتی را علیه وی آغاز کرده اند و به همین بهانه در فضایی صمیمی با وی به گفتگو نشستیم. متن این مصاحبه تفصیلی به استحضار شما می رسد:
آقای دکتر لنکرانی برای ما از دوران کودکی، خانواده تان بگویید:
از پنج سالگی مقطع تحصیلات ابتدایی را شروع کردم، همانطوری که شما بهتر می دانید، در سالهای کودکی، نقش اولیا بخصوص نقش مادر، نقش بسیار پر رنگ و تاثیر گذاری است. مرحومه مادرم، سیده ای بودند مهربان و دلسوز و از هیچ کوششی درجهت تعلیم و تربیت صحیح ما دریغ نمی کردند. انشا ا... خداوند حق ایشان را بر من حلال فرماید و دراین ایام سوگواری حضرت زهرا سلام ا... علیها، روح همه مو منین و مو منات و ایشان را قرین رحمت واسعه خود فرماید.
پدر بنده در صنعت آلومینیوم فعال بود و آن زمانها، صنعت آلومینیوم در ایران تازه تاسیس و نوپا بود. اما با توجه به مصارف مختلف این فلزسبک و دیر اکسیده شدن آن، به سرعت مورد استقبال و مصرف در صنایع مختلف قرار گرفت. ابتدا پدرم با کار در این صنعت شروع کرد و مدت ها بعد، توانست با تلاش و پشتکار کارگاه و کارخانه‌ای را راه اندازی کند.
این سالهایی که شما می فرمایید قبل از انقلاب است؟
بله
یعنی پدرتان قبل از انقلاب سمت دولتی نداشتند؟
ایشان قبل از انقلاب هیچ گونه مسئولیت و سمت دولتی نداشتند.
دوران راهنمایی و دبیرستان را چطور گذراندید؟
در دوران راهنمایی اوقاتمان بیشتر به امور تحصیلی و شرکت در اردوهای علمی، روزنامه‌نگاری و از این قبیل امور گذشت، تا مرحله دبیرستان که مصادف بود با سال 1357 و انقلاب اسلامی.
دبیرستانی که در آن تحصیل می‌کردم، وابسته به دانشگاه شیراز بود و با دبیرستانهای دیگر تا اندازه ای متفاوت بود، تقریبا فضای دانشگاهی برآن حاکم بود، سخت گیری ها و ضوابط و مقررات خاص خودش را داشت، با عین حال بین دوستان ما و فعالیت‌های درون‌دانشگاهی هم ارتباط گستر ده ای وجود داشت.
پس معلوم است که حسابی درس خوان بودید، کلا در این دوران به غیر از درس کار دیگری هم می کردید؟
یکی از برنامه‌هایمان کوهنوردی بود، یک ورزش دست جمعی، کم هزینه و مفرح به اتفاق دیگر بچه های مدرسه. این ورزش انسان را به خدا نزدیک، با طبیعت دوست، افق دید انسان را وسیع، با همراهان صمیمی و روح و جسم را برای تلاش بیشتر آماده تر می کند.
خاطرات و تجربه‌های شیرینی از این دست کارهای جمعی دارم، با خیلی از دوستانی که در دبیرستان با هم بودیم، در دانشگاه نیز همراه و همکار شدیم، در حال حاضر هم به عنوان اعضای هیات علمی دانشگاه به فعالیت های مشترک ادامه می دهیم. تداوم این همکاری ها می تواند متاثر از همان کوهنوردیهای دسته جمعی باشد.
فعالیت هایتان در دوران دبیرستان چگونه بود؟
یادم می آید فقط پانزده روز از سال تحصیلی پنجاه و هفت گذشته بود که کاری بزرگ صورت گرفت. به فضل و توفیق الهی با تلاش بی وقفه دوستان انقلابی مدرسه، در تحقق منویات حضرت امام رضوان ا... تعالی علیه در مخالفت با رژیم پهلوی، مدرسه را با اعتصاب تعطیل کردیم. روزهای سخت و پر التهاب و در عین حال پر هیجان و شور انگیزی بود. آن روزها حضرت امام رضوان ا... تعالی علیه هنوز در تبعید بودند، شعار استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی شعار اساسی مردم بود. برای پیروزی انقلاب اسلامی و بازگشت حضرت امام (ره) به ایران، لحظه شماری می کردیم و مثل همه مردم مصمم و پا به راه بودیم.
بعد از انقلاب فعالیت های انقلابی تان را چگونه ادامه دادید؟
بعد از پیروزی انقلاب و تشکیل جمهوری اسلامی همه تلاش ما به عنوان یک دانش آموز مسلمان و انقلابی این بود که نشان دهیم بچه مذهبی ها و انقلابی ها هم در عرصه‌های علمی و هم درعرصه سیاسی اجتماعی فعال و کارآمدند. در همین راستا و در کنار امور تحصیلی فعالیت‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، علمی و ورزشی داشتیم. در آن زمان مسئول انجمن اسلامی دبیرستانمان بودم و به عنوان دبیر انجمن اسلامی مدرسه، سعی می شد فعالیتها از گستره و نظم بیشتری برخوردار گردد. سعی بر انجام بهترین امور از لحاظ کمی و کیفی در حد توان یک محصل، داشتیم.
آقای دکتر زندگی مشترکتان چطور گذراندید؟
الحمد الله در دوران دانشجویی توفیق شامل حال بنده شد، و خداوند توفیق ازدواج با همسر مورد نظرم را عطا کرد و بسیار از زندگی ام راضی هستم.
زندگی مشترک شما هم همراه با قناعت و سادگی است؟
بعد از پایان دوره چهار ساله وزارت از تهران به شیراز بر می گشتیم عمده ی وسایلی که از تهران آوردیم که قبل از آن آنها را از شیراز به تهران برده بودیم، کتابهای بنده بود و گرنه بقیه وسایل ما در یک وانت جا می شد.
ما از ابتد که زندگی مشترکمان را شروع کردیم سعی کردیم یک زندگی ساده و مومنانه ای داشته باشیم و در زندگی قانع و شاکر باشیم . حقیقتا افتخار می کنم که همسرم یک خانم قانعی است، ایشان از اول هم این چنین بودند و تا الان هم یک زندگی همراه با قناعتی را گذرانده ایم. ما زمانی که بعد از پایان دوره چهار ساله وزرات از تهران به شیراز بر می گشتیم عمده ی چیزهایی که از تهران آوردیم که قبل از آن آنها را از شیراز به تهران برده بودیم، کتابهای بنده بود و گرنه بقیه وسایل ما در یک وانت جا می شد.
چرا بعد از دوره وزارتتان به شهرستان برگشتید؟
بنده بعد از دوره وزارت ترجیح دادم به شیراز بر گردم و درس و بحث و تحقیقات علمی را در کنار طبابت و درمان در شیراز دنبال کنم. یکبار یادم هست توفیقی حاصل شد خدمت رهبر معظم انقلاب روحی فداء رسیدم، این موضوع را خدمت ایشان عرض کرده و کسب تکلیف نمودم، ایشان به این مضمون فرمودند که "این اموری که شما می گویید، کارهای خوبی است، اما در کنار آنها، امور اجتماعی را هم دنبال کنید". عرض کردم: حضرت آقا، کار سختی است، هم فعالیت اجتماعی و هم طبابت و هم تحقیقات. رهبر انقلاب به بنده فرمودند:"کار سختی است اما می شود! " بالاخره بنده از ایشان کسب تکلیف کردم و در شیراز به تحقیقات علمی، طبابت و درمان و سیاست و امور اجتمایی در حد توان پرداختم. انشاا... خداوند از ما راضی و لبخند رضایت بر لبان مبارک رهبری معظم و مردم مومن و قدر شناس قرار گیرد.
سخن آخر؟
امیدواریم تا زنده ایم بتوانیم در تحقق اهداف و ارزشهای مقدس اسلامی و خدمت صادقانه به مردم و جامعه، نقش صحیح و موثر داشته باشیم. افتخار می کنیم که فرزند و تربیت شده انقلاب اسلامی هستیم و از اینکه خداوند بر ما منت نهاده که زندگی ما را در این دوران قرار داده است، شاکر و سپاسگزاریم. انشا الله همه عاقبت به خیر شویم.
